桃花源记táoyuānmínɡ陶渊明Jìntàiyuánzhōng，wǔlíngrénbǔyúwéiyèyuán晋太元中，武陵人捕鱼为业缘xīháng，Wànglùzhīyuǎnjìnhūféngtáohuālín，溪行，忘路之远近忽逢桃花林，jiáànshùbǎibù，zhōngwúzáshù,fāngcǎoxiānměi，夹岸数百步，中无杂树，芳草鲜美，luòyīngbīnfēn，yúrénshènyìzhīfùqiánháng，yù落英缤纷，渔人甚异之复前行，欲qióngqílínlínjìnshuǐyuán，biàndéyīshān，shān林尽水源，便得一山，山yǒuxiǎokǒu，fǎngfúruòyǒuguāngbiànshěchuán，有小口，仿佛若有光便舍船，cóngkǒurùchūjíxiá，cáitōngrénfùhángshùshíbù，从口入初极狭，才通人复行数十步，huōránkāilǎngtǔdìpíngkuàng，wūshěyǎnrán，yǒu豁然开朗土地平旷，屋舍俨然，有liángtiánměichísāngzhúzhīshǔqiānmòjiāotōng，jīquǎn良田美池桑竹之属。
阡陌交通，鸡犬xiàngwénqízhōngwǎngláizhǒngzuò，nánnǚyīzhe，xī相闻其中往来种作，男女衣着，悉rúwàirénhuángfāchuítiáo，bìngyíránzìlè黄发垂髫，并怡然自乐jiànyúrén，nǎidàjīng，wènsuǒcóngláijùdá见渔人，乃大惊，问所从来具答zhībiànyàoháijiā，shèjiǔshājīzuòshícūnzhōngwén之便要还家，设酒杀鸡作食村中闻yǒucǐrén，xiánláiwènxùnzìyúnxiānshìbìqínshíluàn，有这人，咸来问讯自云先世避秦时乱，Shuàiqīzǐyìrénláicǐjuéjìng，búfùchūyān,suíyǔwài率老婆邑人来此绝境，不复出焉，遂与外rénjiāngéwènjīnshìhéshì，nǎibúzhīyǒuhàn，wúlùn人间隔问今是何世，乃不知有汉，无论wèijìncǐrényīyīwéijùyánsuǒwén，jiētànwǎnyú魏晋这人一一为具言所闻，皆叹惋余réngèfùyánzhìqíjiā，jiēchūjiǔshí。
tíngshùrì，cí人各复延至其家，皆出酒食停多日，辞qùcǐzhōngrényǔyún：“búzúwéiwàiréndàoyě此中人语云：“不足为外人道也jìchū，déqíchuán，biànfúxiànglù，chùchùzhì既出，得其船，便扶向路，处处志zhījíjunxià，yìtàishǒu，shuōrúcǐtàishǒujíqiǎn之及郡下，诣太守，说这样太守即遣rénsuíqíwǎng，xúnxiàngsuǒzhì，suímí，búfùdélù人随其往，寻向所志，遂迷，不复得路nányángliúzǐjì，gāoshàngshìyě，wénzhī，xīnránguī南阳刘子骥，高尚士也，闻之，欣然规wǎngwèiguǒ，xúnbìngzhōng，hòusuíwúwènjīnzhě未果，寻病终，后遂无问津者。